Müllerthal Trail - Luxemburg

Van zaterdag 22 tot en met donderdag 26 oktober hebben Louise en ik de Müllerthal Trail in Luxemburg gewandeld.
Maar ik wil mijn verhaaltje hierover toch beginnen bij woensdagavond 19 oktober. Zo net na achten 's-avonds belde mijn vader dat hij direct naar het Maasstadziekenhuis moest komen, omdat de ICD kuren vertoonde. Dus ik als een speer naar Numansdorp (met pa's auto - die al een poosje bij ons in gebruik is). In Numansdorp aangekomen vertelde pa dat de ICD bel- en sirenegeluidjes maakte en dat vertrouwde ze in het ziekenhuis dus niet. Daar aangekomen moesten we nog even wachten op de ICD-technicus (v). Zij constateerde dat hoogstwaarschijnlijk één van de twee draden die vanaf de ICD in z'n hart zitten (één in een boezem en één in een kamer) losgeraakt was en daardoor signalen aan het geven was. Nadat er ook nog een foto gemaakt werd, was het duidelijk dat dit het geval was. Gevolg: pa moest opnieuw geopereerd worden en dus die nacht sowieso in het ziekenhuis blijven.

Donderdag (20-10) de spullen ingepakt voor de wandeling en ook via Numansdorp (spulletjes ophalen voor pa) naar het ziekenhuis geweest. Toen ik daar kwam was pa al geopereerd. Op precies dezelfde plek als de eerste keer. Hij vertelde dat als alles goed zou zijn, hij vrijdag naar huis mag. Omdat wij hem dan niet konden thuisbrengen, zou zzijn broer Drikus dat doen

Vrijdag (21-10) zijn Louise en ik op weg naar de vakantiebestemming bij hem langs geweest in het ziekenhuis. Hij zat te wachten op het maken van de controlefoto. We zijn met hem meegegaan naar de röntgenafdeling en op het moment dat hij naar binnen kon, zijn wij vertrokken richting Echternach. Zo rond vieren zijn we daar aangekomen en gingen op zoek naar ons eerste hotel 'Le Petit Poete', gelegen in het centrum recht tegenover het marktplein. Na het avondeten nog even met pa gebeld en die bleek dus weer thuis te zitten (dus dat was een hele opluchting).

Zaterdag zijn we gestart met ons eerste deel van de Trail, die bestond uit een stuk van 'route 2' en een stuk van 'route 3'.  Vanuit een fris Echternach met een licht nevel, gingen we eerst richting Berdorf.

Direct bij het begin ging het behoorlijk omhoog en ging het verder door een mooi glooiend landschap richting Berdorf. In Berdorf konden we ons tracteren op koffie met abrikozentaart (let op, dit was één van de twee keren dat dit mogelijk was). Vervolgens gingen we richting het dorpje Müllerthal door bos en mooie rotsformaties. Daar op een 'bankje' onze lunch genuttigd en voor het laatste stuk naar Beaufort wederom door een mooi bos.

In Beaufort hadden we al een slaapplaats in 'Auberge Rustique' geboekt (weekend). Hier hebben we vooral Nederlands gesproken, omdat de bediening gedaan werd door een Nederlandse en de waard (Luxemburger) ook ontzettend goed Nederlands sprak. En niet alleen kon hij goed Nederlands, ook heeft hij voor ons een voortreffelijk vegetarisch diner opgediend, zeer de moeite waard !

Zondag zijn we begonnen met de 'ExtraTour B' door een wederom (blijft niet orgineel, maar het is niet anders) schitterend bos.

Om vervolgens de 'Route 3' richting Larochette te vervolgen. Buiten de bossen waren er ook mooie weilanden met koeien die van een 'welverdiend' zonnetje lagen te genieten

(en dan zijn er 'boeren' in Nederland die beweren dat koeien net zo lief binnen staan - nou ik geloof er niks van). Gelukkig hadden we bij Auberge Rustique een lunchpakket besteld, want helaas hebben we geen horecagelegenheid en/of winkeltje kunnen ontdekken. Gelukkig was er wel een slaapgelegenheid in Larochette. We hebben gegokt op 'Hotel du Chateau'. Dit was voor de afwisseling een meer Portugese enclave, waar helaas de maaltijd een beetje tegenviel.

Maandag eerst broodjes wezen kopen voor de onderwegse lunch in een Portugees winkeltje, daarna 'Route 3' weer opgepakt. Het was een koude nacht geweest en er lag een laagje rijp op de bladeren. Er stond weining wind en de zon werd al weer snel zichtbaar. Met andere worden: mooi wandelweer!

Langs (niet via) Heffingen ging de route langs Reuland (voor ons de tweede keer) richting Müllerthal, waar dichtbij een mooie waterval te zien is.

Daarna gingen we verder door 'berg en dal' en 'bos en weiland' langs een mooi flatgebouw van paddestoelen,

op weg naar Consdorf, waar we gerekend hadden om een slaapplaats te vinden. Helaas mocht dat niet zo zijn, maar het dorpje Scheidgen op nog geen kilometer verderop had wel één hotel (en die was geopend). En ondanks dat het bijna einde van het seizoen was (en er daardoor niet meer alles op voorraad was) heeft de eigenaar van 'Hotel De La Station' gezorgd dat we ook op eet- en drinkgebied weer niets tekort kwamen.

Dinsdag begon een beetje vochtig. Voor de verandering nu eens geen stralend begin van de dag, maar een heel klein miezerbuitje om in te beginnen. Echter niet zo erg dat het niet leuk was om te wandelen, de temperatuur was nog steeds goed en doordat er bijna geen wind stond was het goed te doen.

We hoopten in Bech (op het stuk van ExtraTour C) weer eens een kop koffie 'plus' te kunnen bemachtigen, helaas het mocht niet zo zijn. Gelukkig maakte het tochtje door de oude spoortunnel en daarna de echo in het dal veel goed.

Daarna hebben we nog een bakkie kunnen doen in een restaurant in de buurt van Altrier, waar we geholpen werden door een oud boertje die wel de moeite nam om wat koffie en thee voor ons te zetten (helaas was dat niet overal het geval, ondanks dat er een restaurant was).

Daarna zijn we weer via Scheidgen grotendeels over een oude treinlijn (geen rails gezien, maar loopt inderdaad als een trein) richting het eerste startpunt (Echternach) gelopen.

Daar hebben voor de variatie een ander hotel gezocht. Dit keer werd het 'Hotel du Commerce'. Ook in het centrum, dichtbij de markt. Helaas was er ook een groep Italianen op schoolreis (denk ik), want tegen de tijd dat we bijna sliepen was er veel kabaal in het hotel. Gelukkig waren ze wel zo vriendelijk om het een stuk stiller te doen, nadat ik dat was wezen vragen (waarschijnlijk wisten ze niet dat er ook nog andere gasten waren).

 Woensdag gingen we op pad voor de laatste ronde (van de drie). De start was weer met mooi weer, zodat we konden genieten van de prachtige herfstkleuren van de bomen en struiken.

Het eerste dorpje op onze route was Herborn, waar wel een mooie kerk staat. Maar er geen cafeetje of iets dergelijks open was.

Op de 'hoogvlakte' stonden veel windmolens hard te werken.

We hadden er vooraf rekening mee gehouden dat het op deze route (Route 1) wel eens moeilijk kon worden om een slaapplaats te vinden (en dat ging dus niet lukken). Daarom zijn we vanuit Born met de bus terug naar Echternach gereden.

Daar weer een ander hotel geboekt (je moet toch wat). Deze keer werd het 'Hotel De La Sûre' dicht bij het oude treinstation (is nu busstation) in Rue de la Garede, de hoofdstraat (kwa winkels) van het dorp/stad.
Helaas werden we hier in de holst van de nacht (half drie) wakker gemaakt door muziek (of wat daarvoor moest doorgaan) vanuit één van de kamers. Gelukkig boden de oordopjes enige soelaas.

Donderdag zijn we met de bus weer teruggekeerd naar Born om de draad van Route 1 weer op te pakken. Dus vanuit Born weer naar boven om een mooie 'uitzicht' te krijgen op de mistflarden boven de Sûre.

Toen de zon de mist weer verdreven had, liepen we langs mooie appelbomen en landbouwgronden richting Girst.

In Rosport aangekomen, zijn we een stukje van de route geweken met als resultaat de lekkerste koffie (plus) van de vakantie.

De laatste loodjes gingen langs mooie koolzaadvelden (?), glooiende vlaktes en mooi bemoste rotsen richting de Sûre.

Tegen tweeen zagen we de brug van Echternach naar Duitsland, en hadden de Mütterthal Trail volbracht.

Na de lunch hebben we ons afgemeld bij het hotel en weer naar huis gereden. Een hele mooie vakantie gehad, ook dankzij het weer.

Na-marathonse week (19e Ladies & Gentlemensrit)

Wat doet iemand de week na een ‘dubbele’ marathon. Eigenlijk hoort die veel te rusten, alleen dat kwam er toch niet helemaal van. Vader in het ziekenhuis wegens problemen met z’n hart. Dus maandag moest ik naar het ziekenhuis om aan te ondervinden dat de communicatie ook daar voor verwarring zorgt. Vorige week donderdag werd Louise gebeld of we (bijna direct) langs wilden komen. Dat was een beetje lastig, omdat we allebei werken. Louise had toen een afspraak voor mij gemaakt op maandag (3 oktober). Die maandag geen arts (zoals gesuggereerd), maar een verpleegster (ook niet erg). Haar was verteld dat wij een gesprek aangevraagd hadden, (niet dus), maar we wilde wel graag enige uitleg over het plaatsen van een ICD. Pa en ik kregen de uitleg en die was redelijk helder, ook zo'n ICD in het echt gezien.
Dinsdag is de ICD geplaatst, helaas niet onder de reeds ‘gewonde’ arm, zodat hij nu met beide armen niet kan wat normaal zou moeten kunnen. Rechts is nog herstellende van een peesoperatie en nu zit links de ICD en daarom mag deze arm niet boven zijn hoofd getild worden. Is toch lastig zeker als je al 79 bent. Verder is de operatie goed verlopen en de ICD is ook al getest (onder narcose).
Daardoor kon ik dinsdagavond ‘gewoon’ bij de alteliekvereniging gaan trainen. Nu werd het alleen een heen-en-weertje naar de baan en een stukje inlopen met de groep. Daarna weer naar huis want de marathon zat nog goed in de benen.
Woensdagavond had Runningteam Korendijk (Roparunteam 121) de eerste vergadering voor de editie 2012. Daarom vooraf nog even bij Pa langs om het laatste nieuws te horen (donderdagmorgen naar huis) en daarna richting Zuid-Beijerland (basis van ons team). Weinig verrassingen, maar dat is gelukkig ook normaal voor een team dat al voor de tiende keer gaat meedoen.

Donderdag mocht pa naar huis, daarom een hele dag niet naar het werk. Net voor tienen kon ik hem meenemen uit het ziekenhuis en rond half elf zat hij weer in zijn eigen stoel. Na een lekkere kop koffie, ben ik de meest noodzakelijk boodschappen gaan doen. Nieuwe medicijnlijst bij de apotheker brengen, bij de fysio doorgeven dat pa weer thuis is en weer behandelt kan worden aan zijn arm. Daarna gewoon dingen wezen halen om te eten en te drinken. Zo rond half een kwam er iemand van thuiszorg langs om door te nemen wat er door hun gedaan zou worden. Na het avondeten ben ik weer richting huis gegaan met het idee dat pa zichzelf (met de thuishulp) wel kan redden.
Voor vrijdag had ik nog een uitnodiging lopen om bij een boekpresentatie te zijn in Den Haag. Bijna ging dat mis, omdat er een treinstoring bij Delft. Gelukkig was dat weer net op tijd verholpen, waardoor ik toch ruim op tijd in Den Haag Centraal aankwam (Louise kwam vanuit Haarlem en had geen problemen). Helaas kregen we, op de weg van het station naar Wijnlokaal 1900, een fikse bui op ons kop. Het boekje is een beetje apart, er staan allemaal waslijntjes in. En aangezien er twee foto’s van mij instaan kreeg ik ook zo’n boekje, wel leuk om je eigen foto in een boek te zien. Het boekje heet ‘Clotheslines’ oftewel ‘waslijnen’.
Zaterdag lekker uitgeslapen en ’s-middag naar een bijeenkomst van de Vrouwelijke Ondernemers Overschie geweest, eigenlijk wilde ik ook eens graag weten waar Louise een deel van haar tijd aan besteed.

Zondag konden we het toch weer niet laten om een beetje actiever te doen, want de 19e Ladies & Gentlemensrit van de Hoekse Renners uit Puttershoek stond op het programma. Daar proberen we sinds een paar jaar toch steeds aan mee te doen. Niet dat we voor de prijzen gaan maar het is wel een heel leuk gebeuren. Het is een soort koppeltijdrit, waarbij een ‘heer’ een ‘dame’ naar een goede tijd loodst. Het klassement wordt nog aangepast door een leeftijdscorrectie (te lastig om hier allemaal uit te leggen). Al met al een heel gezellig gebeuren waarbij je zo’n twintig kilometer hard moet fietsen. Er deden dit jaar zes echte dames mee en Louise (en ik) werd(en) vijfde in een tijd die iets trager was dan voorgaande jaren. Maar wat wil je als de ‘dame’ een wandelmarathon en de ‘heer’ een hardloop- en wandelmarathon in de benen heeft. Hoe dan ook: tevreden keerden wij weer huiswaarts :-)

Kustmarathon(s) Zeeland 2011

Zaterdag was het eindelijk zover. Alle trainingen achter de rug. Met diverse ontberingen rekening gehouden in de voorbereiding (wind, regen, kou). Allemaal voor niets, niet de trainingen, maar wel de te verwachtte ontberingen. Zoals de laatste weken al een beetje duidelijk begon te worden, kwam dit weekend ook daadwerkelijk uit, het 'mooiste' weekend van het hele jaar. Maar dan niet voor marathonlopers, wel voor strandgasten en terrasgangers. Want het is de warmste eerste oktober ooit geworden met een maximumtemperatuur van 25 graden (Vlissingen) en een oostenwind van twee Beaufort. Gelukkig was de luchtvochtigheid wel 'normaal', zo'n 80%. De zaterdagmorgen begon redelijk normaal, wekker liep om half acht af, zodat er nog koffie op bed gedronken kon worden. Daarna ontbijt en de laatste check-up van de tas met sportspullen. Want er moest zondag ook nog gewandeld worden.
Tegen tienen vertrokken we richting Burgh-Haamstede, gelukkig was het nog niet al te druk op de weg, alleen het laatste stuk werd het duidelijk dat er 'iets' te doen was. Louise heeft me afgezet bij de sporthal en heeft de auto een kilometer verderop geparkeerd en heeft me daarna weer snel teruggevonden in de sporthal. Ruim op tijd om alles voor de start op het gemak te doen, omkleden, nummer opspelden, vaseline smeren op de kwetsbare plekken (liezen, tepels). Nog even babbelen met wat andere deelnemers en daarna op het gemak richting de start in het centrum van Burgh-Haamstede. Het startschot zou om twaalf uur gelost worden, waarbij we ook echt op de twaalfde slag van de kerkklok moesten wachten.

Direct na start (met dat gele petje ben ik).

Daarna mochten we gaan voor de negende Zeeland Marathon vanaf de Kerkstraat via de Hogeweg en de Domaniale Bossen richting het eerste stuk strand van zo'n anderhalve kilometer. Daarna het eerst stuk van de Pijlerdam (stormvloedkering), de Roggeplaat, tweede stuk Pijlerdam, over het werkeiland Neeltje Jans om vervolgens via het derde en langste stuk van de Pijlerdam langs De Banjaard over de dijk naar het tweede stuk strand te lopen op zo'n twintig kilometer. Tot dat moment ging alles nog redelijk voortvarend met een gangetje van net boven de 12 kilometer per uur, oftewel net onder de vijf minuten per kilometer.

bijna op de helft

Vanaf het strand van Breezand werd het toch een stuk pittiger. We moesten een behoorlijk eind over/door het mulle zand om bij de 'strandlijn' te komen (het was op dat moment laag tij). Het zand was ook zompiger dan vorig jaar en liep daardoor een stuk zwaarder. De temperatuur was nog redelijk dankzij een flauw briesje (maar fris is anders). De kilometertijden gingen daarom richting de vijf-en-een-halve-minuut. Na een dikke acht kilometer strand net voor Domburg weer de duinen in. Via de Hamster Manteling Domburg (als hamsterbaasje lees je toch gauw 'hamster-marteling', en dat klinkt toch raar zo rond dierendag) langs Domburg naar Westkapelle. De warmte was steeds meer voelbaar en ging zijn tol eisen, echter de kilometertijden bleven wel rond de vijf-en-een-halve-minuut schommelen met een paar uitschieters rond de zes minuten (strand op en af, en de trappen in de duinen). Net voor de veertigste kilometer werd het 'hoogste punt' bereikt, wel zevenentwintig meter, om vervolgens weer richting het diepste punt te gaan. Nog een kilometer strand als toetje.

de laatste loodjes

De laatste achthonderd meter over de  'gewone' weg richting de finish.

Die ik moe, maar toch heel voldaan, passeerde na drie uur en vijfenveertig minuten en eenenvijftig seconden (netto).

Van de 1750 inschrijvers zijn er 1141 gefinisht. Ik eindigde op de 135ste plaats, al met al geen slecht resultaat. Gelukkig heb ik mijn beide supporters (Louise stond ook nog twee keer langs de route mij aan te moedigen) niet te lang op mij laten wachten. Na de finish met Louise en haar broer Ko (de andere supporter) naar Vlissingen, lekker gedoucht bij Ko en daarna buiten in de tuin nog een biertje gedronken. Om zes uur richting de boulevard waar we bij 'ons vaste restaurant' Solskin mosselen gingen eten. En ook na een marathon smaken ze geweldig met een lekkere Westmalle ernaast. We hebben het niet te laat gemaakt want zondag volgde deel twee van het marathon-weekend.

Zondag liep de wekker al om half zes af. Ko was zo vriendelijk om een ontbijt en koffie voor ons te maken. Rond half zeven vertrokken we vanuit Vlissingen wederom richting Burgh-Haamstede. Het was nog donker en zodra we Vlissingen uitreden daalde de temperatuur onder de tien graden en waren er her en der mistbaken. Het was nog rustig op de weg, maar hoe dichter bij Burgh hoe drukker het werd. Op het moment dat we de afslag tot het 'zijweggentje' namen om de auto te parkeren (ruim voor de sporthal) begon de file te ontstaan. Het was plots een drukte van jewelste en ook duidelijk merkbaar dat er meer mensen wandelen dan rennen. Het was dan ook maar goed dat de start van de wandelmarathon niet midden in het dorp was.

Volgens het programmaboekje zou er om de tien minuten in groepen van ongeveer 750 mensen gestart worden vanaf acht uur. Echter het was ons niet geheel duidelijk hoe die groepen nu ingedeeld waren. Tegen achten zijn we dus maar naar de startstreep gelopen om daar ook op zoek te gaan naar een oud-schoolgenote van Louise, die helemaal vooraan scheen te staan. Dat bleek ongeveer hetzelfde te zijn als zoeken naar een speld in een hooiberg (ook met telefonisch contact). Om acht uur werden we 'weggeschoten' en ging ik (samen met Louise en drieduizend anderen) op pad voor nog een marathon. Na een paar honderd meter hadden we de vroegere schoolgenoot (met vriendin) van Louise gevonden en hebben we gevieren ruim vijftien kilometer gezamenlijk gelopen.

Strand bij Burgh-Haamstede

tussen de dammen

Bij de eerste verversingspost Strandpaviljoen Breezand zijn Louise en ik even gaan zitten om een bekertje koffie te nuttigen, terwijl de twee Vlissingse dames doorliepen. Vervolgens zijn we op ons eigen tempo lekker verder gewandeld. Bij de tweede consumptiepost na een dikke dertig kilometer hebben we in de massagetent uit de zon kunnen genieten van een frisdrank en een eierkoek. Vervolgens de duinen in en werden de laatste loodjes extra zwaar. Vooral voor Louise omdat die last begon te krijgen van een blaar, die ze al een beetje had behandeld  bij de verversingpost. Helaas heeft dat niet helemaal mogen helpen want de laatste vijf kilometer werden er niet beter op. De blaar ging steeds meer pijn doen en het lopen ging dus ook niet meer zo makkelijk. Toch heeft ze zich er goed doorheen geslagen en kwamen we na dik acht uur onderweg te zijn geweest aan in Zoutelande. Helaas had Ko ons gemist toen we het laatste stukje over de dijk liepen, maar na een belletje was hij snel in de finishtent. Vervolgens heeft Ko ons naar Burgh gebracht, waar we na een hapje (falafelschotel) te hebben gegeten, werden afgeleverd bij de auto (die zonder bekeuring daar heel de dag in de berm geparkeerd stond). Na een uur rijden waren we weer thuis, snel de tassen leeggegooid, om het weekend met een Leffe af te sluiten. Moe gingen we naar bed en vielen als een blok in slaap.

Louise's voeten na wandelmarathon

Henk's voeten na hardloop- en wandelmarathon